احمدی: بهبود نشر دانشگاهی منوط به سرو سامان گرفتن جایگاه دانشگاه است

عضو شورای عالی انقلاب فرهنگی در گفت وگو با ایبنا مطرح کرد:

تاریخ انتشار : چهارشنبه ۱ بهمن ۱۳۹۳ ساعت ۰۶:۳۱

دکتر احمدی در گفت‌و‌گو با خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) درباره وضعیت نشر دانشگاهی اظهار کرد: متأسفانه دانشگاه‌ها در حوزه تولید کتاب، زهوارهشان دررفته است. تا زمانی‌که دانشجو در جایگاه مناسبی قرار نگیرد، نشر دانشگاهی نیز به موقعیت واقعی خود نخواهد رسید.
 
عضو شورای عالی انقلاب فرهنگی در ادامه با انتقاد از فرایند پذیرش دانشجو در کشور افزود: ‌تا زمانی‌که برخی دانشگاه‌ها بدون برنامه و آزمون به پذیرش دانشجو اقدام می‌کنند، نشر آن نیز بدون حساب خواهد بود. بنابراین ابتدا باید جایگاه دانشگاه اعم از مدرس و دانشجو حساب‌ شده باشد و سر و سامانی بگیرد تا محتوا نیز فراخور دانشگاهیان تولید و عرضه شود.

نشر دانشگاهی فراخور  دانشجویان  عمل نکرده است
حجت الاسلام احمدی با اشاره به رشد کمی در نظام آموزش عالی بعد از انقلاب گفت: با توجه به وجود چهار و نیم میلیون دانشجو در مجموع نسبت به قبل از انقلاب، وضعیت کشور در حوزه نظام آموزش عالی مناسب‌تر است اما این در حالی است که در حوزه نشر دانشگاهی فعالیتی که فراخور این تعداد باشد، انجام نشده است.
 
این عضو شورای عالی انقلاب فرهنگی ادامه داد: برنامه‌ریزی و سیاستگذاری اساسی با هدف رشد کیفی در حوزه نشر دانشگاهی ضروری است.
 
رئیس سازمان سمت درباره دلایل تمایل بیشتر پژوهشگران به تولید مقاله در مقابل تولید کتاب اظهار کرد: موضوع تمایل بیشتر دانشگاهیان به تولید مقاله در مقایسه با نشر کتاب در سیاست‌های معاونان دانشجویی دانشگاه‌ها در دوره های پیشین ریشه دارد. این معاونان قرار گذاشتند در ازای تولید هر مقاله از سوی دانشجویان که برای انتشار در نشریات بین‌‌المللی تولید شود، مبلغی در حدود 400 هزار تومان پرداخت شود.
 
امتیاز مقاله در مقایسه با کتاب بیشتر است
مترجم کتاب «نقد تفكر فلسفی غرب» افزود:‌ از سوی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری نیز قانونی مصوب شده که براساس آن به میزان تعداد مقاله بین‌المللی امتیاز و رتبه علمی درنظر گرفته شود. مجموع این عوامل موجب شده تا دانشجو و مدرس دانشگاه بیشتر به نگارش مقالات تمایل نشان دهند. البته امتیاز مقاله نیز در مقایسه با کتاب بیشتر است.  
 
احمدی تاکید کرد: در نظام ارتقاء هم این موضوع لحاظ شده است؛ یعنی به‌عنوان مثال استادیاران برای ارتقاء درجه علمی خود اگر به تولید مقاله دست بزنند، امتیاز بیشتری کسب می‌کنند و این در حالی است که کتاب چنین امتیازی ندارد. مدرسان دانشگاه اگر فعالیت‌های علمی مختلفی هم انجام داده باشند در مقابل تولید مقاله چندان امتیازی ندارد.